Nieogarniona przestrzeń
Wciąga mnie
Pustać za mną
I przede mną
Pustać we mnie
Nic mi już nie trzeba
Mam wszystko
Mam spokój
Nie mając pozornie nic
Moja pustać jest pełna
Nie pusta
Ireneusz Bodo, Lublin, 26.01.2017
Zyć tu i teraz, być jak ptak, który zawsze śpiewa, bo ma śpiew - o tym. Przemyślenia, zadumania, wiersze......
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz